اومدي شبيه بارون دله من خسته خاكه

واسه اون نم نمه چشمات ، نميدوني چه هلاكه

نمي دوني ، نميدوني واسه من چقدر عزيزي

شايدم مي دوني اما منو باز به هم ميريزي

نمي دونم چي رازيه كه تو چشمات خونه كرده

هر چي هست اونقدر قشنگه كه منو ديوونه كرده

 

 

 

 

 

 

قطار مي رود....تو مي روي..... تمام ايستگاه مي رود............
و من چقدر ساده ام كه سالهاي سال ،در انتظار تو
كنار اين قطار رفته ايستاده ام
و همچنان به نرده هاي ايستگاه رفته تكيه داده ام!!

 

 

 

 

 

 

 

مثل كشيدن كبريت در باد
ديدنت دشوار است


من كه به معجزه ي عشق ايمان دارم
مي كشم
آخرين دانه ي كبريتم را در باد

هر چه بــــــادا بــــــــــاد!

 

 

 

 

 

دفتري بود كه گاهي من و تو
مي نوشتيم در آن
از غم و شادي و روياهامان
از گلايه هايي كه ز دنيا داشتيم
من نوشتم از تو:
كه اگر با تو قرارم باشد
تا ابد خواب به چشم من بي خواب نخواهد آمد
كه اگر دل به دلم بسپاري
و اگر همسفر من گردي
من تو را خواهم برد تا فراسوي خيال
تا بدانجا كه تو باشي و من و عشق و خدا!!!
تو نوشتي از من:
من كه تنها بودم با تو شاعر گشتم
با تو گريه كردم
با تو خنديدم و رفتم تا عشق
نازنيم اي يار
من نوشتم هر بار
با تو خوشبخترين انسانم…
ولي افسوس
مدتي هست كه ديگر نه قلم دست تو مانده است و نه من!!!

 

 

 

 

 

خواستن ،هميشه توانستن نيست
گاهي فقط،
داغ بزرگي است
كه تا ابد بر دلت مي ماند

 

 

 

 

رفت و آمد ،

 

رفت و آمد ،

 

اينقدر رفت و آمد

كه از ياد برد ، چيزي به نام ماندن هم وجود دارد!

يادته زير گنبد كبود تو بودي و كلي آدماي حسود؟
تقصير همون حسوداست كه حالا 
هستي ما شده يكي بود يكي نبود...

 

 

 

 

 

 

كاش هميشه در كودكي مي مانديم
تا به جاي دلهايمان
سر زانوهايمان زخمي ميشد!...

 

 

 

 

 

چه تقدير بديست !

 

من اينجا بي تو مي سازم

و تو، آنجا با او مي سازي...!!!

 

 

 

 

وقتي كه نيستي

باديدن هر صحنه عاشقانه اي

احساس يك پرانتز را دارم

كه همه ي اتفاقات خوب خارج از آن مي افتد

 

 

 

 

مرا به ذهنت نه…. به دلت بسپار….

من ازگم شدن درجاهاي شلوغ

...ميترسم ...

 

 

 

 

 

برگـَـــرد..

يادتـــــ ــ ـ را جا گذاشتــــ ـــ ـي..

نمي خواهم عُــمري به اين اميد باشَـــ ـــ ـم

كه براي بُردنَش بر مي گردي ..